Kimi çocukların masal, hikâye ve roman gibi edebî türlerle yahut edebiyatla tanışması erken denebilecek yaşlarda başlar.
Edebî zevk veya edebiyat sevgisine dair ilk tohumun bir çocuğun yüreğine düşmesi dört beş yaşlarına değin geri gidebilir.
Bu tohum orada belli bir süre içinde kökleşir ve vakti geldiğinde çimlenerek gövermeye başlar.
Çocuklar, yaşadıkları hayata, dünyaya, insana ve kendini orada ele veren hemen her şeye edebî bir dokunuşla dokunurlar.
Yıllar sonra kendi çocukluk dünyasına dönen Şahin Efil’in Yitik Cennetin Çocukları kitabı, değişik zaman ve mekânlarda kaleme alınmış, farklı ama bir biçimde birbiriyle ilişkili konuları ihtiva eden edebî ve yarı otobiyografik yazılardan oluşuyor.
Çocukluğu köyde geçmiş çocuğun özellikle doğa ile nasıl bir irtibat kurduğu, oradaki varlıklara nasıl baktığı ve bu noktada açığa çıkan birbirinden farklı ve kendi içinde bir bütünlük oluşturan çocuksu duygu, düşünce ve hayaller akıcı ve edebî bir dille anlatılmaktadır.
Şiir tadında ve bir masal kıvamında, doğal ve dokunaklı bir dille… İnsan hayatına dokunan çocuksu anlatılar ve yaşanmışlıklarla bezenen Yitik Cennetin Çocukları okuru hem çocuksu bir edebî dokunuşun gerisine götürmekte hem bu dokunuşun hikâyesinin tanığı hâline getirmektedir.
Kitap içindeki çocuğun hâlâ yüreklerinde kıpırdadığını hissedenler için önemli ve anlamlı…
